سالگرد شهادت آیةاللَّه مصطفى خمینى

روز  اول آبان ماه مصادف با سالگرد شهادت آیةاللَّه حاج مصطفى خمینى عالم مبارز و اندیشمند توانا به دست عوامل‏رژیم منحوس پهلوى است
بدون شک سرمایه‏گذارى‏هاى مادى و معنوى در خصوص تجلیل و تکریم از شخصیتها، آنگاه بجا و در مسیر حقیقى‏است که براى تعظیم ارزشهاى واقعى به کار گرفته شوند و تعظیم شعائر الهى که نمودار ارزشهاى انسانى‏اند، خود به‏عنوان عامل رشد قلوب، یک ارزش است:
»ومن یعظّم شعائراللَّه فانّها من تقوى القلوب»، از این روى تجلیل از افراد وقتى تعظیم شعائر الهى است که از»شخصیت» آنها باشد ونه از «شخص» آنان؛ زیرا انسان زمانى داراى شخصیت انسانى است که مظهر عینى و عملى‏ارزشهاى انسانى باشد و در این راستا هر چه کاملتر باشد از ارزشهاى انسانى برخوردارتر است و لذا نبى اکرم اسلام(ص) وعلى(ع) و سایر بزرگان دین نه تنها انسانهاى کاملند که اسوه‏هاى کمالند و انسانهاى کمال‏جو، براى نیل به کمال باید خودرا بر آنان تطبیق دهند و درست از همین دیدگاه است که با مرورى اجمالى بر سرگذشت بزرگمرد مورد نظر این مقال(حاج آقا مصطفى خمینى) بررسى شخصیت او را آغاز مى‏کنیم
مرورى اجمالى بر سرگذشت شهید
حاج آقا مصطفى پسر ارشد امام خمینى، رهبر کبیرانقلاب اسلامى0 در دوازدهم ماه رجب 1349 قمرى برابر با 1309هجرى شمسى در شهرستان قم دیده به جهان گشود او در سن 21 سالگى، در حوزه درس خارج فقه مرحوم‏آیةاللَّه‏العظمى بروجردى -طاب ثراه- به کسب فیض مشغول شد، خارج اصول را نزد پدر تلمّذ نمود و در سن 27سالگى به درجه اجتهاد نایل گردید و دروس علم رجال و فلسفه و تفسیر را در سطح عالى طىّ نمود با تبعید حضرت‏امام(ره) در 13 آبان 43 به ترکیه، وى نیز دستگیر و در »قزل قلعه« زندانى شد، ولى پس از دو ماه آزاد و سپس به ترکیه وپس از آن به همراه پدر بزرگوارش به عراق تبعید گردید و در همین تبعیدگاه در اول آبان ماه 1356 به شهادت رسیدنکته شنیدنى در این باره که نشانگر فضایل خاندان امام خمینى است آنکه:
حاج آقا مصطفى با جد بزرگوارش سیدمصطفى موسوى در چند جهت در مرگ و زندگى با هم شباهت داشته‏اند:

1- نام هر دو مصطفى بوده‏است، 2 - هر دو از رجال علم و تقوا بوده‏اند، 3 - تاریخ شهادت هر دو در ماه ذیحجةالحرام‏بوده‏است، 4 - هر دو در سن 47 سالگى به شهادت رسیده‏اند، 5 - هر دو با شیوه مزورانه به شهادت مى‏رسند، 6 -مدفن هر دو نجف‏اشرف است گویى تاریخ تکرار مى‏گردد این مرور اجمالى زمینه‏اى است براى ارزیابى شخصیت شهید بزرگوار و لذا به گوشه‏هایى از ابعاد شخصیت آن شهیدمى‏پردازیم:

1- ابعاد علمى شهید

شهید حاج آقا مصطفى از همان اول، حالت تعبد نسبت به مطالب علمى نداشت و مطلبى را سربسته نمى‏پذیرفت؛بلکه مانند خود امام در مقام تجزیه و تحلیل بر مى‏آمد و مى‏توان گفت که از همان اوایل، روح اجتهاد داشت و همین‏هم باعث ترقّى او شد ایشان تنها به فقه و اصول بسنده نمى‏کرد؛ بلکه در فنون مختلف مطالعه داشت وکار مى‏کرد، درادبیات خیلى وارد بود به هر کلمه‏اى که برخورد مى‏کرد، در آن دقت مى‏نمود و ریشه آن را در لغت مى‏یافت اگر درخلال بحث به یک جمله مبهمى برمى‏خورد، فوراً کتاب را مى‏آورد و ابهام آن را برطرف مى‏ساخت در علوم و فنون گوناگون از قبیل:
فقه، اصول، فلسفه، رجال، ادبیات، نحو و صرف و معانى متبحّر شده بود در درس خارج فقه امام(ره)، در نجف اشرف، شرکت مى‏کرد و از چهره‏هاى مبرّز درس به شمار مى‏رفت و حضرت امام‏هم به اشکالهاى ایشان کاملاً توجه داشتند او در هر جلسه‏اى شرکت مى‏کرد، از مسائل علمى سخن مى‏گفت و مجلس‏را به یک مجلس علمى مبدّل مى‏ساخت

2- حافظه و نبوغ فوق‏العاده
شهید بزرگوار از حافظه قوى و فوق‏العاده‏اى برخوردار بود و اگر به مطالبى برمى‏خورد فراموشش نمى‏کرد او استعدادو نبوغ قوى و فوق‏العاده‏اى داشت و به طورى‏که برخى مى‏گویند:
اگر کسى حافظه قوى داشته باشد، استعدادش کم‏است در مورد ایشان مصداق نداشت

3- علاقه به طالبان علم
شهید حاج آقا مصطفى به طلاب علاقه شدید داشت؛ مخصوصاً آنهایى که کوشش بیشترى به درس و بحث داشتند وحتى گاهى براى تشویق آنها مسأله‏اى را مطرح مى‏کرد و براى هرکس که بتواند آن را حل کند، جایزه‏اى نیز تعیین‏مى‏نمود و نظرشان این بود که به طلاب ممتاز و با استعداد باید اضافه بر «شهریه»، هر ماهه هدیه و جایزه‏اى بدهند که‏بیشتر تشویق شوند و ترقى نمایند
4- شهامت
در دورانى که بعثیها به حوزه علمیه و علماى نجف فشار زیاد آوردند و به مرحوم آیةاللَّه حکیم -رضوان‏اللَّه علیه- اهانت‏کردند و آن مرحوم را خانه‏نشین نمودند، روزى از بغداد، یکى از مأموران احمد حسن البکر آمد و شهید حاج آقامصطفى را به بغداد برد و در آنجا ایشان را تهدید کردند که با آقاى حکیم تماس نگیرد! ایشان برگشتند، رفت و آمدشان‏به منزل آن مرحوم بیشتر شد و بدون هیچ خوف و وحشتى، همواره به آنجا مى‏رفت و آنها را دلدارى مى‏داد، درصورتى که دیگران جرأت نمى‏کردند منزل آیةاللَّه حکیم بروند