زندگی حضرت امام حسین(ع)

      امام حسین(ع)، دومین ثمرة پیوند فرخندة حضرت امیرالمؤمنین(ع) و بانوی بزرگوار اسلام، حضرت فاطمة زهرا(س) می باشد که در سوم شعبان سال چهارم هجری در مدینه منوّره دیده به جهان گشود. پس از تولّد، پیامبر اکرم(ص) در گوش او اذان و اقامه خواندند و در حق وی دعا کردند و فرمودند: پروردگارا! من حسین را دوست دارم، هر که او را دوست بدارد، مرا دوست داشته و هر که مرا دوست بدارد، خدا را دوست دارد.
          پیامبر اسلام همواره از خدا طلب می کرد که از نسل حسین(ع)، ذریّه امامت و شجرة طیّبه باقی بماند. حسین ابن علی(ع) مدت شش سال زمان پیامبر اکرم(ص) را درک کرد، و سی سال نزد پذر بزرگوار خویش و ده سال نیز در کنار برادر بزرگ خود، امام مجتبی(ع) در حوادث مهم و در صحنة سیاسی و اجتماعی آن دوران حضور داشتند.
         
          القاب آن حضرت
          حضرت امام حسین(ع) دارای القاب متعددی بودند که از جمله مهمترین آنها عبارتند از: رشید، طیب، وفی، زکی، التابع لمرضات الله، الدلیل علی ذات الله، ثارالله، الشهید بکربلا، السبط الثانی و الامام الثالث، ولی مهمترین و بالاترین لقب ایشان لقبی است که جد بزرگوارش، او را بدان خطاب می کرد:سید شباب اهل الجنّه یعنی«آقا و سرور جوانان اهل بهشت»
          از کنیه های ایشان هم میتوان به اباعبدالله، مولی الکونین و ابوالائمه اشاره کرد.
         
          فرزندان امام حسین(ع)
          امام حسین(ع) هفت فرزند داشت که فرزندان پسر ایشان، حضرت سید الساجدین،امام زین العابدین(ع)، حضرت علی اکبر(ع) حضرت علی اصغر(ع) و حضرت جعفربن الحسین(ع) و فرزندان دختر ایشان نیزحضرت سکینه(س)، حضرت فاطمه(س) و حضرت رقیه خاتون(س) نام دارند.
         
         
         
         عاشورا وتاسوعا

تاسوعا به روز نهم از ماه محرم گفته می شود؛ یک روز پیش از واقعه عاشورا. رویدادهای دو روز تاسوعا و عاشورا در محرم سال 61ق بیشترین توجه شیعیان را در طول تاریخ به خود جلب کرده است. امام حسین علیه السلام در سال 60ق از بیعت با یزید که حکومت ظلم خود را به تازگی بنا کرده بود، خودداری کردند. آن زمان نامه های بسیاری از طرف مردم کوفه به دست امام حسین علیه السلام رسید که از ایشان دعوت شده بود به کوفه بروند و بیعت و حمایت آنان را برای برپایی حکومت عدل اسلامی بپذیرند. اهالی کوفه تحت تأثیر تبلیغات حکومت یزید، رفته رفته از پیمانی که با امام سوم شیعیان بسته بودند کناره گرفتند تا آنجا که فرستاده ایشان را به شهادت رسانده و راه را در سرزمین کربلا به روی کاروان امام حسین علیه السلام بستند و ایشان را به جنگ طلبیدند. امام حسین علیه السلام و همراهان شان روز دوم محرم در صحرای کربلا اتراق کردند. امام با خطابه های گوناگون لشکر یزید را موعظه کردند و هدف از جهاد خود را برقراری امر به معروف ونهی از منکر و خشنودی پروردگار دانستند.
          پیام قیام امام حسین علیه السلام قرنهاست که هرساله با آغاز ماه محرم برای تمام آزادگان جهان تکرار می شود. همان گونه که این ماه در سال 1357 ش در بحبوبه انقلاب اسلامی مردم ایران، جایگاه رویدادهای تعیین کننده شد. روز 19 آذر 1357 مصادف با تاسوعای حسینی بود. رهبران انقلاب برای برپایی راه پیمایی در این روز برنامه ریزی کرده بودند این راه پیمایی که در زمان دولت نظامی ارتشبد ازهاری صورت می گرفت. می توانست همه پرسی آشکار مردمی نسبت به حکومت شاه باشد. در آن روز مردم ایران در کنار عزاداری برای شهادت امام حسین علیه السلام علیه نظام شاهنشاهی راه پیمایی کردند. این راه پیمایی با انضباط و یک پارچگی سابقه ای برگزار شد.
          تظاهرات تاسوعای سال 1357 در رسانه های خالرجی یک اجتماع مسالمت آمیز توصیف شد.
          بعدها افراد بسیاری که شاهد این راه پیمایی بودند، درباره اهمیت آن ابراز نظر کردند. از جمله آنتونی پارسونز سفیر انگلستان در ایران که چنین نوشت: «... در هر دو روز تاسوعا و عاشورا از ساعت نه صبح تا ظهر، من در پشت پنجره اتاقم صفوف راه پیمایانی را که در خیابان فردوسی عبور می کردند نظاره می کردم ... تا جایی که چشم کار می کرد، جمعیت موج می زد... من رقم یک میلیون تا یک میلیون ونیم تن را .... اعراق آمیز نمی دانم .... در خیابانها یک سرباز یا پلیس دیده نمی شد و نظم جمعیت فوق العاده و بی نظیر بود.»
         
          دایره المعارف انقلاب اسلامی